Misja więzienna

Świadectwo życia 

Nazywam się Andrzej Brzeziński, w tym roku 2013 skończę 22 lata. Przebywam w zakładzie karnym od ponad 3 lat. Chcę opowiedzieć moje świadectwo życia z Bogiem, w którym doznaję codziennie Jego miłosierdzia i łaski. W przeszłości moje życie było bardzo napięte, zacząłem ocierać się o światek przestępczy.

Już w ósmym roku życia po raz pierwszy zetknąłem się ze światem przestępczym. Zacząłem uciekać ze szkoły i z domu, policja szukała mnie, a gdy mnie znalazła przywoziła z powrotem do domu, sytuacje te często się powtarzały. Trafiłem do domu dziecka mając osiem lat, tam po raz pierwszy zetknąłem się z wąchaniem kleju. Odurzałem się tym środkiem dość często i to między innymi spowodowało to, że będąc pod wpływem odurzenia i ograniczonej świadomości umysłu robiłem różne niewłaściwe rzeczy i popadałem w konflikt z dyrekcją domu dziecka. Stawałem się wulgarny wobec innych dzieci, często wdawałem się w bójki. Pewnego dnia pani dyrektor postanowiła umieścić mnie w ośrodku dla uzależnionych, gdzie spędziłem dwa i pół roku. Po opuszczeniu ośrodka, po raz kolejny złamałem obowiązujące w Polsce prawo i trafiłem do schroniska dla nieletnich. W tym schronisku przebywałem trzy miesiące i szesnaście dni, dlaczego tak krótko, ponieważ zaplanowałem wraz z kolegami ucieczkę, podczas której pobiliśmy pilnującego nas strażnika. Za ten czyn otrzymałem wyrok pobytu w ośrodku poprawczym w zawieszeniu i tym sposobem znów byłem na wolności. Niestety nie wyciągnąłem z poprzednich sytuacji żadnych właściwych wniosków. Zacząłem sięgać po mocniejsze środki odurzające, takie jak amfetamina, od której się uzależniłem. Życie dla mnie przestawało mieć jakikolwiek sens. Kolejne rozboje i pierwszy wyrok pozbawienia wolności w zakładzie karnym w wieku siedemnastu lat. Trafiłem do zakładu karnego w Rawiczu, i tam dowiedziałem się o spotkaniach, które organizowali ludzie z kościoła zielonoświątkowego. Na marginesie, wcześniej moja wiara w Boga ograniczała się do przymusowego uczestniczenia w mszach katolickich, na które musiałem chodzić przebywając w domu dziecka. W gruncie rzeczy wydawało mi się, że jestem osobą wierzącą, chodziłem do kościoła, jednak później stwierdziłem że było to powierzchowne i puste. Na jednym ze spotkań zielonoświątkowych, na które uczęszczałem w zakładzie karnym, tylko po to by zająć sobie czas, z nudów. Wtedy nie traktowałem tego poważnie. Osoby prowadzące zaproponowały modlitwę w językach, taką pod działaniem Ducha Świętego. Uznałem to wówczas za absurd i komedię. Kiedy większość z obecnych zaczęła się modlić na językach ja naśladowałem ich, mamrocząc coś pod nosem po to, aby nie dać po sobie poznać, że nie potrafię tak się modlić. Krytykowałem to zachowanie i naśmiewałem się z nich myśląc że są nienormalni. Po pięciu miesiącach pozbawienia wolności, sąd uchylił mi odbycie reszty kary i wyszedłem na wolność. Wolnością nacieszyłem się niecałe siedem miesięcy, potem kolejne wykroczenie i kolejny wyrok, i odsiadka w zakładzie karnym w Rawiczu. Po jakimś czasie zapisałem się znowu na spotkania zielonoświątkowe, moja motywacja była podoba jak uprzednio, zabicie czasu. Pewnego razu z powodu mojego nie właściwego zachowania w stosunku do wychowawcy otrzymałem karę zakazu posiadania na celi telewizora na okres dwóch tygodni, oraz tygodniowe odosobnienie, inaczej mówiąc na tydzień zabrali z mojej celi współwięźnia.

Z powodu nadmiaru czasu i braku relacji z kolegą z celi , zacząłem czytać książkę pt. Droga do Chrystusa. Z każdą chwilą wczytywania się w tę książkę zacząłem doznawać olśnienia. Słowa w niej zawarte zaczęły do mnie osobiście przemawiać. Zacząłem rozumieć czym tak naprawdę jest ofiara Jezusa Chrystusa, czym jest krzyż. Trudno opisać słowami uczucia jakie mi towarzyszyły w tym czasie. Dzisiaj rozumiem, wiem,  że była to obecność Boża. Uklęknąłem prosząc Boga o wybaczenie moich grzechów i przyjęcie mnie do swojej rodziny, podczas tej modlitwy cały czas płakałem. Jedno ze spotkań chrześcijańskich prowadził Sławek jeden z osadzonych braci, on to właśnie pomógł mi przyjąć Jezusa Chrystusa jako swojego osobistego Pana i Zbawiciela. Dzięki temu, że przyjąłem Jezusa do swojego życia, stałem się też dzieckiem Bożym, tak jak mówi o tym ewangelista Jan

Jan. 1:12 –  Tym zaś, którzy go przyjęli, dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego,

Z chwilą kiedy przyjąłem Jezusa, jako osobistego Pana i Zbawiciela wstąpiła do mojego serca pewność tego , że mam życie wieczne i że jestem Jego synem, i gdybym teraz umarł  to będę zbawiony. Moja radość była ogromna, niczym stały się dla mnie sprawy do tej pory ważne, obecność Boża, pewność zbawienia, świadomość miłości Bożej przewyższały wszystko. W tej pewności ugruntował mnie sam Bóg, On włożył  ją w moje serce. Po pewnym czasie zacząłem znów swoje myśli kierować ku światu, zaniechałem modlitwy, czytania słowa, moja komora była pusta. Zaczęły wracać stare przyzwyczajenia, stare pragnienia, otworzyłem drzwi diabłu, a on wykorzystał okazję. Pomimo tej sytuacji, po raz kolejny zobaczyłem jak wspaniały jest Bóg, jak bardzo mnie kocha, i to że On nie chce, abym wieczność spędził w piekle. Moje myśli znów zacząłem kierować do Boga, przyszło ogromne pragnienie szukania Go w modlitwie i w słowie. Przeżywałem ogromną radość z powodu wielkiej Jego obecności w moim życiu. Ta obecność i Jego chwała była tak ogromna, że na okrągło przez wiele godzin odczuwałem wielką radość i pokój w moim wnętrzu. Przyciągnął mnie do siebie, jak magnes przyciąga metal, w Jego obecności znów wyznawałem swoje grzechy, pokutowałem. Uwolnił mnie od wypowiadania wulgaryzmów, od pornografii z którą miałem problem. Nagle zauważyłem, że stałem się innym człowiekiem, bardziej kulturalnym niż dotychczas. Przestałem zadzierać z oddziałowym i innymi pracownikami zakładu, z którymi mam na co dzień kontakt. Nie musiałem się starać, to po prostu ze mnie wyszło, bo uczynił to Bóg. Wspaniale jest mieć świadomość tego, że Jezus troszczy się o ciebie naprawdę. To wygląda tak, jak gdybym  tylko ja liczył się dla Niego, a Jego oczy były skierowane tylko na mnie. Kolejna sytuacja ataku szatana miała miejsce kolejnego dnia. Modliłem się właśnie i nagle zadzwonił dzwonek oznajmiający wyjście na spacer, w mojej modlitwie chciałem prosić Boga o ochronę dla mnie, jednak nie zdążyłem i poszedłem na spacer. Po powrocie poczułem w sobie agresję, no i niestety wyładowałem ją na koledze, po tej sytuacji pewne stare rzeczy próbowały na nowo zająć miejsce w moim życiu. Tym razem nie odszedłem od Boga modliłem się, aby dopomógł mi  zwyciężyć nad słabościami.

Od jakiegoś czasu był zapowiadany chrzest wodny w zakładzie. Bardzo chciałem przystąpić do tego chrztu, jednak z drugiej strony obawiałem się, że nie podołam opresji, słabości, pokusie, i że nie będę mógł poradzić sobie z grzechem w swoim życiu. Miałem dość duży dylemat, z jednej strony lęk przed słabościami, a z drugiej strony ogromne pragnienie wypełnienia nakazu Pana.

Mar. 16:16″Kto uwierzy i ochrzczony zostanie, będzie zbawiony, ale kto nie uwierzy, będzie potępiony”.

Nakaz przeważył szale na tak i przystąpiłem do chrztu. Po wynurzeniu z wody poczułem niesamowity pokój i obecność Bożą. Wracam znów do miejsca relacji z moim Panem. Dzisiaj już nie śmieje się z braci, którzy przyjeżdżają na spotkania chrześcijańskie do Rawicza, wręcz przeciwnie, teraz każde spotkanie daje mi ogromną radość. Mogę budować moją wiarę i umacniać się w duchu. Chwała niech będzie Bogu za to, że posyła do nas braci, którzy utwierdzają nas w wierze, pomagają wzrastać duchowo i w poznaniu naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Pamiętaj, ty który będziesz czytał to świadectwo o jednej z zasad Bożych, zwycięstwo w duchowym i fizycznym wymiarze możemy osiągnąć tylko w Jezusie Chrystusie. Nie słuchaj wszystkich ludzi, bo nie każdy będzie miał dla ciebie dobre rady. Badaj wszystko co usłyszysz w nauczaniu i konfrontuj to z Bożym słowem, ponieważ w czasach ostateczny powstanie wielu fałszywych nauczycieli.

Niech cię błogosławi Bóg i pomoże wybrać tę jedyną wąską drogę, która jedynie prowadzi do życia wiecznego.

                                                                                                                                           Andrzej Brzeziński