Ruch zielonoświątkowy (pentakostalizm), nazwę swą wywodzi od święta zesłania Ducha Świętego – Zielonych Świąt, opisanego w Dziejach Apostolskich rozdz. 2. Gdy Jezus Chrystus ukazał się po zmartwychwstaniu, powiedział: Jan bowiem chrzcił wodą, ale wy po niewielu dniach będziecie ochrzczeni Duchem Świętym” (Dz. Ap. 1,5).

Kilka dni później Apostołowie z Marią, matką Jezusa, w dniu Zielonych Świąt przeżyli obiecany chrzest. Od tego momentu zaczęli mówić innymi językami, zesłanymi przez Boga, których wcześniej nie znali (glosolalia), uzdrawiać chorych, wyganiać demony, prorokować i czynić wiele znaków i cudów. Te same rzeczy były praktykowane w I i II wieku po Chrystusie, o czym donoszą nam w swoich dziełach św. Ireneusz z Lyonu, św. Justyn oraz nauka 12 Apostołów – Didache. Współczesny ruch zielonoświątkowy, nawiązujący do tych wydarzeń, rozpoczął się, jako przebudzenie duchowe, w ramach tradycyjnych kościołów protestanckich na początku XX wieku.

Obecnie na świecie główne nurty chrześcijaństwa to: katolicyzm, prawosławie, protestantyzm (luteranie, anglikanie, prezbiterianie, baptyści, metodyści itd.) oraz ruch zielonoświątkowy. Najliczniejszą religią świata jest islam. Ugrupowania zielonoświątkowe są najszybciej rozwijającą się formacją chrześcijańską na świecie. Na przykład: w Ameryce Łacińskiej w latach pięćdziesiątych było ich około 3 mln., w latach siedemdziesiątych ok. 18 mln., a z ostatnich statystyk wynika, że do roku 2005 będzie tam około 85 mln. zielonoświątkowców. Już w roku 1980 z 345 mln. protestantów na całym świecie zielonoświątkowcy stanowili największą grupę denominacyjną. Według World Christian Encyclopedia Dawida Barrata (Oxford 1995) globalna liczba zielonoświątkowców wynosiła w 1980 roku około 100 mln., a w 1990 – ok. 280 mln. Obecnie liczba ta wynosi około 550 mln. W Polsce Kościół Zielonoświątkowy liczy ok. 20 tyś. wiernych. Dnia 20 lutego 1997 r. Sejm uchwalił ustawę o stosunku Państwa do Kościoła Zielonoświątkowego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. nr 41, poz. 254 z 26 kwietnia 1997 r.). Na uwagę zasługuje fakt, że ustawę przyjęto przy poparciu 394 posłów, l przeciw, 6 wstrzymało się od głosu. Według Elmera Townsa, specjalisty od rozwoju kościoła, trzy największe zbory (parafie) na świecie to zgromadzenia zielonoświątkowe, takie jak np. Full Gospel Church (900.000 wiernych) w Seulu w Korei. Ruch zielonoświątkowy jest nową formą chrystianizmu, która wskutek dynamicznego rozwoju w drugiej połowie XX wieku, wkrótce będzie odgrywać porównywalną rolę do tradycyjnych i historycznych nurtów chrześcijaństwa. Zielonoświątkowcy starają się powrócić do korzeni chrześcijaństwa, do jego pierwotnej formy opisanej w Dziejach Apostolskich. Istotną sprawą jest pokazanie, jaki jest związek Kościoła Zielonoświątkowego z Kościołem Rzymskokatolickim. Zasadnicze znaczenie miał II Sobór Watykański, w wyniku którego Kościół Katolicki otworzył się na ekumenizm. Bardzo śmiałe i postępowe zmiany zapisano wtedy w „Dekrecie o ekumenizmie”. Nawołuje on do spotkań, dialogu i partnerstwa z innymi chrześcijanami, nazywanymi „braćmi odłączonymi”. Oto kilka przykładów: „Ruch ekumeniczny -uczestniczą ci, którzy wzywają Boga w Trójcy jedynego, a Jezusa nazywają Panem i Zbawcą”. (Kościół Zielonoświątkowy to czyni). „Wierni Kościoła Katolickiego powinni bez wątpienia w pracy ekumenicznej troszczyć się o odłączonych braci, modląc się za nich, użyczając im wiadomości o sprawach Kościoła i pierwsi powinni wychodzić im naprzeciw” (DE-4). „Należy zapoznać się z duchem braci odłączonych… ich doktryną, historią… do osiągnięcia tego wielce pomocne są zebrania z udziałem obu stron, do omówienia głównych kwestii teologicznych, gdzie by każdy występował jako równy wśród równych…” (DE-9) „Cokolwiek sprawia Łaska Ducha Świętego w odłączonych braciach może również nam posłużyć ku zbudowaniu” (DE-4). „Rozłam między chrześcijanami szkodzi sprawie głoszenia ewangelii… powinni przynajmniej żywić do siebie szacunek i miłość” (DE-6). Po II Soborze Watykańskim (ok. 40 lat temu) grupy katolików, zachęcone jego deklaracjami, weszły w kontakt z dynamicznie rozwijającym się ruchem zielonoświątkowym. W 1967 r. w wyniku wspólnych spotkań w środowisku katolickich uniwersytetów w Pittsburgu i Notre Dame doszło do pierwszych przeżyć chrztu Duchem Świętym wśród katolików. W ich wyniku powstały charyzmatyczne wspólnoty modlitewne, które przejęły zielonoświątkową religijność: modliły się „innymi językami”, prosiły o uzdrowienia, prorokowały, świeccy nakładali ręce na proszących o chrzest Duchem Świętym. Jednocześnie deklarowano absolutną wierność Kościołowi Katolickiemu. W pierwszych latach istnienia tych wspólnot nazwano je po prostu „Ruch zielonoświątkowy w Kościele Katolickim”, a obecnie noszą one nazwę „Ruch odnowy w Duchu Świętym”. Ruch rozwijał się dynamicznie i został usankcjonowany przez papieża Pawła VI w 1975 r. Jest także popierany przez obecnego papieża Jana Pawła II. Czy ta współpraca jest nadal potrzebna? Na pewno tak. Jeśli przed laty w okolicach Krotoszyna mogli żyć w zgodzie i współpracować ze sobą żydzi, ewangelicy i katolicy, to tym bardziej jest to możliwe dzisiaj. c.d. „Chrzecijaństwo w kolorze zielonym cz.II”